Trwając w wielkopostnym zamyśleniu, 19 marca będziemy obchodzili uroczystość św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny i Patrona Kościoła powszechnego. W Ewangeliach, które poświęcają św. Józefowi 26 wierszy jego imię (z języka hebrajskiego oznacza “Pan przydał, obdarzył”) pojawia się 14 razy. Nie odnotowano żadnego słowa, które byłoby przez niego wypowiedziane, dlatego w teologii określa się go często mianem człowieka, który przemawiał czynami, a jego prawe i sprawiedliwe postępowanie stawiane jest za wzór. To on odgrywał główną rolę w wydarzeniach związanych z dzieciństwem Jezusa – jemu Pan Bóg dawał polecania za pośrednictwem anioła odnośnie do losów Dziecięcia (por. Mt 1 – 2).
Św. Józef był prawdziwą głową Świętej Rodziny. Choć pochodził z królewskiego rodu Dawida, był zwyczajnym rzemieślnikiem, który utrzymywał siebie i swoich bliskich z ciężkiej fizycznej pracy w drewnie, metalu czy też kamieniu.
Zaręczony z Maryją, Józef stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Nie był według ciała ojcem Chrystusa. Był nim jednak według prawa żydowskiego jako prawomocny małżonek Maryi. Chociaż więc Maryja porodziła Pana Jezusa dziewiczo, to jednak wobec prawa żydowskiego i otoczenia Józef był uważany za ojca Pana Jezusa. Tak go też nazywają Ewangelie. W takiej sytuacji trzeba było wykazać, że Józef pochodził w prostej linii od króla Dawida, jak to zapowiadali prorocy.
W ikonografii św. Józef przedstawiany jest z Dziecięciem Jezus na ręku, z lilią w dłoni. Jego atrybutami są m. in. narzędzia ciesielskie: piła, siekiera, warsztat stolarski; bukłak na wodę, kij wędrowca, kwitnąca różdżka (Jessego), miska z kaszą, lampa, winorośl.