Pięćdziesiąt dni, jakie upływają od Niedzieli Zmartwychwstania do Niedzieli Zesłania Ducha Świętego, obchodzi się w uniesieniu i radości jako jeden dzień świąteczny, a nawet jako "Jedną Wielką Niedzielę". W sposób szczególny w tym czasie uwaga Kościoła skupiona jest na kontemplację tajemnic związanych z ukazywaniem się Zmartwychwstałego. Stajemy się świadkami Wniebowstąpienia, po czym Kościół trwa wraz z Apostołami i Maryją w sali na górze oczekując Zesłania Ducha Świętego. Te, podobnie jak i inne wydarzenia zbawcze, miały miejsce w historii tylko raz i jako takie nigdy się nie powtórzyły. Jednak dzięki działaniu Ducha Świętego w sposób sakramentalny stają się obecne za każdym razem, kiedy Kościół celebruje je w liturgii. Okres Wielkanocny kończy - po pięćdziesięciu dniach - Niedziela Zesłania Ducha Świętego. Przypomina ona Zesłanie Ducha Świętego na Apostołów, początki Kościoła i jego posłannictwa do ludzi każdego języka, ludu i narodu. Moc z wysoka, którą zostają napełnieni Apostołowie zmienia radykalnie ich życie. Z ludzi bojaźliwych, stają się głosicielami Chrystusa "po krańce ziemi"(Dz 13,47), gotowymi ponieść męczeńską śmierć. Ta Moc "z wysoka", przemienia nie tylko Apostołów, ale może także przemienić każdego ochrzczonego.
Okres wielkanocny nie jest jedynie okresem ozdobionym alleluja, w którym liturgia pogłębia temat misterium paschalnego. Jest to czas odmienny od innych okresów, jakby jeden dzień niebieski, jeden dzień wieczności włączony w wątek czasu ziemskiego. Podczas tego niebieskiego dnia, (który trwa tyle, co pięćdziesiąt dni ziemskich) Kościół doświadcza na ile jest to możliwe, życia wiecznego, życia w chwale, w którym trwa już człowiek zwany Jezusem, który otworzył do tego życia bramę.