Dzisiejszą niedzielą rozpoczyna się druga połowa Wielkiego Postu. Połowa trudu i umartwienia wielkopostnego minęła, szybko zbliża się Wielkanoc z obfitością łask płynących z Chrztu i Eucharystii. IV Niedziela Wielkiego Postu, zwana jest Niedzielą Laetare (niedzielą radości). Jej nazwa pochodzi od słów Antyfony na wejście „Laetare, Jeruzalem” (Raduj Jerozolimo). To wezwanie do radości wydaje się czymś niezwykłym, jeśli zważymy na fakt, że właśnie jesteśmy na półmetku Wielkiego Postu. A jednak – w tym czasie pokuty słyszymy nawoływanie do tego, by się radować. Radujemy się w tę niedzielę, gdyż Chrystus uzdalnia nas do poznania Boga jako miłości. Tak umiłował świat i każdego człowieka, że posłał swojego jedynego Syna, aby przez Niego dokonać dzieła Zbawienia. Jest więc Ojcem pełnym miłości i miłosierdzia. Trzeba jednak łaski Chrystusa, aby doświadczyć tej ojcowskiej miłości. Należy zatem dziękować, że Pan dotknął moich oczu i dzięki temu przejrzałem i uwierzyłem Bogu.
Słyszymy dziś zachętę, aby odstąpić od wielkopostnej zadumy, aby cieszyć się i radość tę czerpać od Pana. Kolekta przypomina nam o tym, że już niedługo będziemy przeżywać prawdziwą wielkanocną radość, że dni wielkiego świętowania są już blisko.
W ubiegłą niedzielę podczas Mszy św. o godz. 10.00 mężczyźni naszej parafii zostali uroczyście przyjęci do Rodziny Żywego Różańca. Jest to pierwsza róża męska w naszej parafii. Róża męska nosi imię św. Jana Pawła II. Codziennie będą modlić się o pokój na świecie, odmawiając dziesiątek różańca. Wszystkim członkom tej wspólnoty życzymy gorliwości, wytrwałości i opieki Maryi.

Przeżywamy dzisiaj III Niedzielę Wielkiego Postu. Poprzez post, modlitwę i jałmużnę, uczestnictwo w nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, starajmy się o jak najlepsze przygotowanie duchowe do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Korzystajmy z sakramentu pokuty i pojednania oraz bierzmy czynny udział w pięknych nabożeństwach wielkopostnych: Gorzkich Żalach i Drodze Krzyżowej. Przypominamy, że w naszej parafii Gorzkie Żale sprawowane są w niedziele o godz. 15:00, natomiast Droga Krzyżowa w piątki o godz. 17:15.
W piątek również będziemy obchodzić Uroczystość Zwiastowania NMP, które przypomina nam o tym wielkim zdarzeniu, od którego rozpoczęła się nowa era w dziejach ludzkości. Archanioł Gabriel przyszedł do Maryi, niewiasty z Nazaretu, by zwiastować Jej, że to na Niej spełnią się obietnice proroków, a Jej Syn, którego pocznie w cudowny i dziewiczy sposób za sprawą Ducha Świętego, będzie Synem samego Boga. Fakt, że uroczystość ta przypada często w trakcie Wielkiego Postu uzmysławia nam, że tajemnica Wcielenia jest nierozerwalnie związana z tajemnicą śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.
Ostatnie wichury zerwały nam kilka dachówek z najwyższej wieży kościoła. Ponieważ nie ma w pobliżu wysięgnika z koszem, który by miał zasięg 40 metrów, dach został naprawiony wczoraj metodą alpinistyczną.

Z pewnością słyszałeś już niejeden raz, że każdy chrześcijanin musi nieść swój krzyż. Teoretycznie jesteś skłonny go zaakceptować, ale czy zauważyłeś, że krzyż, jaki ci przypada nigdy nie jest tym właściwym? Krzyż jaki dźwigasz (twoje zdrowie, wygląd, sposób bycia, żona, mąż, matka, dzieci, sąsiedzi) zawsze wydaje ci się nie do zniesienia, upokarzający i krzywdzący. Natomiast wszystkie inne krzyże zdają ci się bardziej odpowiednie np.: krzyż kolegi, sąsiada, ten poprzedni -- ten jaki sobie sam wymyśliłeś. Ten twój znienawidzony rozstraja cię i zatruwa ci życie. Rozpaczliwie wołasz o inny -- taki, który jest znośny, wzniosły, pożyteczny.
Trudno jest pogodzić się ze swoim losem, z ciężarem, który dźwigasz na swoich barkach. Masz dwa wyjścia: przekląć Boga i wszystkich wokół, wpaść w rozpacz i stać się krzyżem dla innych. Tymczasem życie wciąż będzie wypełnione dolinami. Momenty zwątpienia są dla nas potrzebne. Podobnie jak ruda jakiegoś metalu sama w sobie jest dla nas bezużyteczna, dopóty nie podda jej się procesowi hutniczemu. Krzyż jest takim środkiem wydobywania z nas szlachetnego kruszcu. Oczyszcza z nas to, co jest zbędne, a oczyszczanie boli. Dlatego istnieje druga możliwość: przyjąć swój ból. Można powiedzieć, że spośród naszych uczuć ból jest pewnego rodzaju banitą. O ile to możliwe ignorujemy go -- dlatego jeszcze bardziej cierpimy. Ile potrzeba walk, dyskusji, aby zaakceptować swój ból!
Niech czas Wielkiego Postu stanie się dla ciebie okazją do przyjrzenia się swojemu bólowi. Czego masz już dość? Czego chciałbyś się pozbyć? Co ci dokucza i doskwiera? Postaraj się choć raz spojrzeć na twe cierpienia inaczej. Nie myśl, że tak łatwo jest się z nimi "zaprzyjaźnić". Szczęście ma w sobie coś dogłębnie bolesnego i ciężkiego. Zawiera się w nim zgoda na sytuacje od których próbujesz uciec.
Spójrz na Jezusa kroczącego po Drodze Krzyżowej -- na Szymona, który sądził, że już skończył pracę na polu i idzie na zasłużony odpoczynek, gdy nagle zostaje obarczony krzyżem Skazańca (jakże musiał być wściekły!). Cyrenejczyk miał tę niepowtarzalną okazję pogodzenia się z bólem, gdyż patrzył na Jezusa i z Jego twarzy wyczytał co to znaczy przyjąć swe cierpienie.
Post, przez modlitwę, jałmużnę, umartwienie -- uwrażliwia nas na ludzkie piękno i dobro. I uprzytamnia skąd to wszystko przychodzi: od Boga, który jak pisze św. Ignacy Loyola, "działa i pracuje dla mnie we wszystkich rzeczach stworzonych". I jeszcze więcej -- Post pozwala dostrzec "jak wszystkie dobra i dary zstępują z góry, tak jak od słońca wychodzą promienie."